Τρια Κιλά Κώδικα - The Serious Blog

Η σοβαρή πλευρά της αστείας πλευράς της Πληροφορικής

Για όσους ταυτίζονται και μόνο

(Ο τίτλος της δημοσίευσης είναι αρκετά επεξηγηματικός, και παρακαλώ να του δώσετε την πρέπουσα σημασία αναφορικά με τυχόν σχόλια).

Σήμερα θα ήθελα να ασχοληθώ με ένα κατ’εξοχήν σοβαρό θέμα που αγγίζει λίγο-πολύ όλους όσους ανήκουμε στον ευρύτερο κλάδο της πληροφορικής: Την ψυχολογική στήριξη από τους οικείους μας (συγγενείς, γονείς, σύζυγος κλπ).

Γιατί είναι θέμα αυτό, θα μου πείτε; Είμαι σίγουρος ότι πριν καλά-καλά φτάσουν στο τέλος του post, κάποιοι αναγνώστες θα σπεύσουν στα σχόλια γράφοντας ότι “πρέπει να στηρίζεσαι μόνο στις δικές σου δυνάμεις”, “ο κόσμος είναι σκληρός και το ξέρεις”, “μην σε νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι”, “και άλλες δουλειές έχουν τα ίδια θέματα, γιατί εσύ να είσαι ξεχωριστός” κλπ. Κλπ.

Και θα συμφωνήσω. Δεν μου αρέσει να ακούγομαι, εξάλλου, σαν ένα γκρινιάρικο κακομαθημένο νιάνιαρο. Ομως, θεωρώ ότι η ψυχολογική στήριξη σε εργαζόμενους αυτού του τομέα παίζει ένα πολύ μεγαλύτερο ρόλο από ο,τι σε άλλους τομείς για τους εξής λόγους:

Ακατάστατο πρόγραμμα. Εκτός αν εργάζεστε σε κάποιο μεγάλο οργανισμό του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα με σαφώς καθορισμένες αρμοδιότητες, η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να καλείστε να κάνετε τα πάντα, χθες. Αυτό, εκτός του ότι (συνήθως) δεν πληρώνεται όσο θα ήταν επιθυμητό, δημιουργεί ένα “φάντασμα” υπευθυνότητας που σας κυνηγάει 24 ώρες το 24άωρο.

Διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Σαν να μην έφτανε το παραπάνω, τα πράγματα στην πληροφορική αλλάζουν. Και αλλάζουν γρήγορα. Και το άγχος να μην βρεθείτε ξαφνικά “εκτός παιχνιδιού” σας κάνει να αναλώνετε χρόνο (συνήθως εκτός εργασίας) για να ενημερωθείτε και να ακολουθήσετε τις εξελίξεις.

Imposter syndrome. Η κλασική ανασφάλεια του “δεν ξέρω τίποτα στην πραγματικότητα, κατά τύχη πέτυχα / δεν με έχουν ακόμα απολύσει / έχω πελάτες” που κυριεύει 10 στους 10 εργαζόμενους σε αυτό τον κλάδο, ιδίως δε τους προγραμματιστές. 

Αβεβαιότητα. Εδώ υπό κανονικές συνθήκες κανείς μας δεν ξέρει πού θα βρίσκεται σε 5 χρόνια από τώρα, πόσο μάλλον υπό την παρούσα κρίση και τις διαρκώς μεταβαλλόμενες (προς το χειρότερο) οικονομικές συνθήκες. Σαν παράγοντας από μόνος του πλέον υφίσταται σε όλα τα επαγγέλματα, όμως ο συνδυασμός με όλα τα παραπάνω πολλαπλασιάζει το effect.

Δηλαδή, με λίγα λόγια, οι περισσότεροι που εργαζόμαστε σε αυτό τον τομέα (και πείτε μου σας παρακαλώ ότι κάνω λάθος, αλλά πείτε το αντικειμενικά και όχι από εγωϊσμό) είμαστε ανασφαλή άτομα που εργαζόμαστε σε κινούμενη άμμο με αντικείμενα που αλλάζουν από μέρα σε μέρα και αρμοδιότητες που μας κυνηγάνε και στον ύπνο μας.

Φανταστείτε τώρα σε όλα αυτά να προστεθεί η (ακόμα και καλοπροαίρετη) γκρίνια γονέων, συγγενών, φίλων, συζύγου ότι “δεν ανταποκρίνεσαι στις υποχρεώσεις σου στα πλαίσια της οικογένειας”, “δεν ανταποκρίνεσαι στις συζυγικές σου υποχρεώσεις” (τζιζ!), “δεν ασχολείσαι με τα παιδιά όσο θα έπρεπε”, “δεν είσαι εκεί όταν σε θέλουμε”, “μοιάζεις διαρκώς απορροφημένος σε κάτι άλλο”, “είσαι πάντα στην τσίτα”.

Εντάξει, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ήδη μάθει αυτό το μοτίβο και προσπαθούμε (προσπαθούμε όμως πολύ) να διατηρήσουμε μια όσο το δυνατόν καλύτερη ισορροπία ώστε και οι άλλοι να είναι ικανοποιημένοι και εμείς να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας.

Ομως, τι γίνεται με την ΔΙΚΗ ΜΑΣ ψυχολογική κατάσταση;

Τις περισσότερες φορές ακροβατούμε μεταξύ παραίτησης και πείσματος, με το δεύτερο να νικάει κατά κόρον. Γι’αυτό και συνεχίζουμε. 

Ομως, αυτό που προσωπικά θεωρώ ότι παίζει το μεγαλύτερο ρόλο στη διατήρηση μιας καλής ψυχολογικής κατάστασης είναι να ξέρουμε ότι οι άλλοι ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΕ ΕΜΑΣ. 

Αυτό είναι που κάνει τη ζυγαριά μεταξύ παραίτησης και πείσματος να γέρνει προς το πείσμα.

Μπορεί οι οικείοι σας να γκρινιάζουν (καλοπροαίρετα) ακατάπαυστα, όμως αν σας μεταφέρουν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο το ότι ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ σε εσάς, στις δυνατότητές σας, στις επιδιώξεις σας, όλες οι γκρίνιες αυτόματα γίνονται απλά εφαλτήρια για να βελτιώσετε την ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της κοινωνικής σας ζωής. 

Οταν όμως αυτό δεν συμβαίνει, τότε οι διαμαρτυρίες γίνονται τροχοπέδη και μέγγενη που σας πνίγει και σας δημιουργεί ασφυξία.

Πότε γίνεται το ένα και πότε το άλλο; Οταν θα αντιληφθείτε πως, πέραν της συνηθισμένης γκρίνιας, τα πράγματα αντιστρέφονται (είτε με brutal είτε με πολύ διπλωματικό τρόπο) ώστε να βρίσκεστε υπόλογοι και να αισθάνεστε τύψεις για κάθε μικρή ή μεγαλύτερη επιλογή σας, χωρίς ταυτόχρονα να τυγχάνετε ενθάρρυνσης για την όποια προσπάθειά σας, τότε βρίσκεστε στο κομβικό σημείο που οι άλλοι σας δείχνουν, με τον τρόπο τους, έστω και αν δεν το κάνουν επίτηδες, ότι δεν πιστεύουν σε εσάς. 

Αυτό, όταν συμβεί, μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες τόσο στην επαγγελματική σας σταδιοδρομία όσο και στην προσωπική σας ζωή γιατί βρίσκεστε ξαφνικά σε ένα death spiral: Οι συνεχείς τύψεις και ενοχές που αποκτάτε στην προσωπική σας ζωή σας επηρεάζουν επαγγελματικά, και αποδίδοντας λιγότερο από ο,τι θα θέλατε σε αυτό τον τομέα αισθάνεστε άσχημα και θέλετε να προσπαθήσετε περισσότερο για να το “σώσετε”, οπότε επηρεάζεται η προσωπική σας ζωή. Ο κύκλος συνεχίζεται μέχρι να μπείτε σε φάση παραίτησης από τα επαγγελματικά, τα προσωπικά ή και τα δύο, οπότε η κάθοδος γινεται απότομη και χωρίς επιστροφή.

Αν αντιλαμβάνεστε ότι κάτι τέτοιο έχει αρχίσει να συμβαίνει, σας εκλιπαρώ, προσπαθήστε από την πλευρά σας να το διορθώσετε πριν να είναι αργά. Απαξ και μπείτε στη φάση παραίτησης, τα πράγματα γίνονται ΠΟΛΥ δύσκολα. Και όταν λέω δύσκολα εννοώ παρεξηγήσεις, τσακωμοί, χάλασμα φιλιών, διαζύγια. Αυτής της κατηγορίας δύσκολα.

Εξηγήστε στους οικείους σας τη σημασία που έχει η στήριξή σας στο βαλτώδες περιβάλλον όπου κινείστε και εργάζεστε. Κατανοήστε ότι και εκείνοι μπορεί να έχουν τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα, όμως το δικό σας περιβάλον έχει μερικές πρόσθετες ιδιαιτερότητες. Ζητήστε τους να ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ΣΕ ΕΣΑΣ.

Μην τους αφήσετε να προβάλλουν τα δικά τους προβλήματα πάνω από τα δικά τους. Σίγουρα έχουν. Και πρέπει να τα αναγνωρίσετε. Οπως όμως πρέπει να αναγνωρίσουν και αυτοί την ιδιαιτερότητα της δικής σας κατάστασης.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από έναν άνθρωπο χωρίς κίνητρο, απογοητευμένο από τον εαυτό του, γεμάτο τύψεις, θυμωμένο ταυτόχρονα με τον εαυτό του και με όσους (εμφανίζονται να) είναι εναντίον του. 

Σπάστε τον κύκλο αυτό.

Εστω και με προσωπικές θυσίες.

ΣΗΜΕΡΑ.


Σχόλια (8) -

  • panos

    12/6/2016 7:39:13 μμ | Απάντηση

    Εγώ πιστεύω σε σένα.

  • Stratos

    12/6/2016 8:19:13 μμ | Απάντηση

    Σε ευχαριστώ για το κείμενο αυτό....
    .... Τελικά δεν είμαι μόνος!

    Οι σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό χωρίς να μπορώ να εστιάσω γιατί έγινε αυτό....
    "έναν άνθρωπο χωρίς κίνητρο, απογοητευμένο από τον εαυτό του, γεμάτο τύψεις, θυμωμένο ταυτόχρονα με τον εαυτό του "

  • Stratos

    12/6/2016 8:19:49 μμ | Απάντηση

    Σε ευχαριστώ για το κείμενο αυτό....
    .... Τελικά δεν είμαι μόνος!

    Οι σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό χωρίς να μπορώ να εστιάσω γιατί έγινε αυτό....
    "έναν άνθρωπο χωρίς κίνητρο, απογοητευμένο από τον εαυτό του, γεμάτο τύψεις, θυμωμένο ταυτόχρονα με τον εαυτό του "

  • JM

    13/6/2016 7:43:31 μμ | Απάντηση

    Γραφίστας είσαι? Μόλις περιέγραψες έναν!

  • Μαρία

    13/6/2016 8:43:36 μμ | Απάντηση

    Αγαπητέ 3κιλακωδίτη, έχω πολύ έντονα την αίσθηση ότι αναφέρεσαι σε άντρες developers. Θα έγραφες ακριβώς τα ίδια για μια γυναίκα developer ; όχι βέβαια! Γιατί από τις γυναίκες περιμένουμε να βάζουν πρώτα οικογένεια, παιδιά κ μετά όλα τα άλλα. Πιστεύω ότι το θέμα σου δεν έχει να κάνει τόσο με την πληροφορική, αλλά είναι κλασικό midlife crisis, τι κάνω στη ζωή μου, το επάγγελμα με τραβάει, αγαπώ τα παιδιά μου αλλά τι να κάνω που οι πελάτες γκρινιάζουν, γκρινιάζει και η γυναίκα μου... Και εμφανίζεται γύρω στα 40+ ανεξάρτητα επαγγέλματος. Σορρυ για την τηλεδιαγνωση αλλά το έχω δει πολλές φορές το έργο... Δες το σαν ευκαιρία ωριμανσης... Καλή συνέχεια..

    • Ζαχαρίας

      13/6/2016 11:40:50 μμ | Απάντηση

      Μαρία δυστυχώς λάθος μέρος διάλεξες για να βροντοφωνάξεις την "αδικία της διάκρισης μεταξύ άντρα και γυναίκας". ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ θα έγραφα για μια γυναίκα, απλά δεν έτυχε να είμαι γυναίκα. Οσο για το "κλασικό midlife crisis" δεν θα το αρνηθώ, απλά δεν έχει να κάνει με αυτό που περιγράφω εδώ. Μέρος αυτού που περιγράφω εδώ συμβαίνει (αν δεν έγινε κατανοητό ότι συμβαίνει και σε εμένα) πάνω από μια πενταετία, ίσως και περισσότερο. Το mid-life crisis εμένα προσωπικά με έπιασε φέτος. Τα δύο αυτά γεγονότα ΔΕΝ σχετίζονται, απλά το ένα κάνει πιό έντονο το άλλο.

      Φιλική συμβουλή, μην ισχυρίζεστε ότι γνωρίζετε τα πάντα, δεν τα γνωρίζετε. Το αυτό φυσικά ισχύει και για μένα. Και δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, εξάλλου θα είδες και στην αρχή του post ότι θα περίμενα ορισμένα στερεοτυπικά σχόλια και να που τα βλέπω.

      Δεν θα απαντούσα τόσο έντονα σε όσα έγραφες αν δεν είχες παραθέσει αυτό το "δες το σαν ευκαιρία ωρίμανσης". Οχι, δεν το βλέπω έτσι γιατί δεν είναι. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Δεν το έχω μόνο εγώ. Και ναι, θεωρώ ότι το έχουν ΚΑΙ γυναίκες, δεν καταλαβαίνω γιατί δημιουργείς ένα διαχωρισμό εκεί που δεν υπάρχει. Δεν έγραψα "ο/η περισσότεροι/περισσότερες"; Δεν ήμουν αρκετά gender neutral; Τι;

      Συγνώμη αν εμφανίζομαι εριστικός, η κατάσταση που περιγράφει τόσο το ίδιο το post όσο και η δική μου φορτισμένη ψυχολογική κατάσταση δεν μου επιτρέπουν να είμαι πιό διπλωμάτης.

    • Exec

      14/6/2016 10:52:15 μμ | Απάντηση

      Μα feminazis και εδώ; wtf!
      Αγαπητή Μαρία, έχω πολύ έντονα την αίσθηση ότι παντού βρίσκεις θέματα MenVsWomen. Θα έγραφες ακριβώς τα ίδια και για μια γυναίκα αρθρογράφο; όχι βέβαια! Γιατί στους άντρες θέλουμε να εντοπίσουμε όλα τα προβλήματά μας. Πιστεύω ότι το θέμα σου δεν έχει να κάνει τόσο με την πληροφορική, αλλά είναι κλασσικό feminazi, συνδυασμένο με Greek woman midlife crisis, μένω στο ράφι κλπ...Και εμφανίζεται απροειδοποίητα παντού στο internet, ανεξαρτήτως κοινότητας. Sorry για την τηλεδιάγνωση αλλά το έχω δει πολλές φορές το trolling. Δες το σαν ευκαιρία ωρίμανσης...Καλή συνέχεια...

    • Thanos

      1/7/2016 3:26:33 μμ | Απάντηση

      Προσπαθώ να βρω, με αφορμή το σχόλιο, κάτι ρατσιστικό ή σεξιστικό στο άρθρο και δυσκολεύομαι. Αντιθέτως, δεν μπορώ να πω το ίδιο για το σχόλιο της Μαρίας.

Loading